Gryfon Korthalsa

Rasa ta zapoczątkowana została w 1888 roku. Twórcą gryfonów był Edward Karel Korthals. Do powstania rasy przyczyniło się użycie szorstkowłosych wyżłów heskich, francuskich gryfonów oraz holenderskich psów wodnych. Celem E. K. Korthalsa było wyhodowanie psa wytrzymałego, szorstkowłosego, chętnego do pracy, przyjaznego i wszechstronnego pod względem myśliwskim. Chodziło także o to, by pies ten nie był zbyt ciężki, co miało owocować możliwościami szybkiego biegania. Jego dzieło kontynuował L. H. A. Gingins d'Eclepens.

Założycielska hodowla Korthalsa liczyła 65 psów, które w 1889 roku były wpisane do pierwszej księgi hodowlanej gryfonów. Krótko po pierwszej wojnie światowej związki hodowlane wyżła niemieckiego ostrowłosego, pudel pointera oraz Klub Gryfona połączyły się w jeden Związek Czystej Hodowli Niemieckich Psów Szorstkowłosych. Z uwagi jednak, na chęć zachowania odrębności ras, związek ten został rozwiązany, a po roku 1945 został reaktywowany Klub Gryfona. Wyżeł ten zarejestrowany jest jako rasa francuska, chociaż pamiętać należy, że w rzeczywistości początki rasy związane są z Holandią. Do rozwoju gryfonów przyczyniła się jednak najbardziej Francja.

Gryfon Korthalsa jest wyżłem szorstkowłosym. Często jest mylony z wyżłem niemieckim lub czeskim fouskiem. Jest przystosowany do polowań na podmokłym terenie. Bardzo dobrze pływa i aportuje z wody, jest psem inteligentnym i chętnym do pracy. Pies tej rasy najchętniej poluje galopem, jednak może także biegać obszernym kłusem.

Rasa ta ma usposobienie niezwykle radosne, pogodne. Jest miłym i bardzo oddanym towarzyszem w domu, a wesoło merdający ogon i ogromna chęć do głaskania, tarmoszenia, przytulania oraz wszelkich zabaw – dają ogromną frajdę właścicielom gryfonów. Gryfon jest psem bardzo wrażliwym i wyjątkowo łagodnym dla dzieci. Dzięki temu świetnie nadaje się na psa rodzinnego. Jednak pomimo swej delikatności jest psem pewnym siebie, z silnym instynktem obronnym.

Gryfon Korthalsa ma bystry wyraz, oczy są w kolorze żółtym lub brązowym – w zależności od umaszczenia. To natomiast może być w różnych wariantach: jednokolorowe brązowe, brązowe z białymi włosami, szare, szare z brązowymi łatami, brązowe z szarymi łatami. Nos powinien być zawsze brązowy, włos okrywowy jest prosty i szorstki – nie powinien być kędzierzawy ani wełnisty. Podobnie jak wyżeł niemiecki szorstkowłosy, gryfon ma dużą brodę i wyraźnie zarysowane brwi. Gryfony mierzą w kłębie około 55 – 60 cm (suki mogą być niższe).

Gryfony najbardziej znane są we Francji. W Niemczech istnieje kilkadziesiąt hodowli, co sprawia, że nie jest to rasa bardzo popularna. Hodowle można spotkać w Holandii, Belgii, Wielkiej Brytanii. Coraz częściej gryfony spotykane są również w krajach skandynawskich oraz w Ameryce Północnej.

W Polsce Gryfony są bardzo mało popularne, a prawdę mówiąc zupełnie niespotykane. Na początku tworzenia tej strony i naszej przygody z gryfoname, myśleliśmy, że Chloe jest jedyną przedstawicielką tej rasy w Polsce. Okazało się, że jest ich więcej o czym świadczą maile i zdjęcia przesyłane do nas. To cieszy, choć w dalszym ciągu gryfonów w Polsce jest bardzo, bardzo mało... Kto wie? Może za kilka lat, także za sprawą naszej Chloe, Gryfon Korthalsa będzie się cieszył uznaniem i popularnością wśród polskich miłośników psów. Jedno jest pewne: ta rasa na to zasługuje.

(między innymi wykorzystano informacje z ksiąki „Psy myśliwskie” J. Becker)

Wzorzec FCI nr 107

GRYFON KORTHALSA

(Griffon d’arret a poil dur Korthals)

Kraj pochodzenia: Francja

Data publikacji obowiązującego wzorca: 06.05.1964

Użytkowanie: wszechstronny wyżeł. Wykorzystywany szczególnie do szukania zranionej zwierzyny.

Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ „griffon”.

Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:

Już Xenophon o nim wspominał, wyżeł ten wykorzystywany był jako

„pies oysel”, rozprzestrzeniony po całej Europie pod różnymi nazwami.

Rasa została odnowiona i ulepszona poprzez rozmnażanie w pokrewieństwie, selekcję i trening bez dolewu obcej krwi przez E. K. Korhalsa w drugiej połowie XIX wieku. Od tego czasu różne kluby narodowe pozostawały wierne swemu standardowi.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies mocny, o średniej wielkości. Dłuższy niż wyższy. Czaszka nie za szeroka. Kufa długa i kwadratowa. Oczy ciemnożółte lub brunatne, wysoko osadzone. Charakterystyczny wygląd nadają: wydatne wąsy, broda i brwi.

GŁOWA:

Mózgoczaszka:

Czaszka: nie za szeroka. Linie czaszki i grzbietu nosa równoległe.

Stop: załamania nie za wyraziste.

Trzewioczaszka:

Nos: zawsze brązowy.

Kufa: długa i kwadratowa, grzbiet nosa lekko zakrzywiony, takiej samej długości co czaszka.

Oczy: ciemnożółte albo brunatne, duże, zaokrąglone, wysoko osadzone, o inteligentnym wyrazie.

Uszy: średniej wielkości, nieskręcone, płasko osadzone, osadzone na linii oka, sierść krótka miesza się bardziej lub mniej z sierścią dłuższą.

SZYJA:

Średniej długości, bez podgardla.2

TUŁÓW:

Nieco dłuższy niż wysoki (od 1/20 do 1/10)

Grzbiet: szeroki.

Lędźwie: dobrze rozwinięte.

Klatka piersiowa: wysoka, nie za szeroka, boki lekko wypukłe.

OGON:

Noszony poziomo lub lekko podniesiony, pokryty gęstą sierścią, ale bez szczotki, powinien być skrócony o 1/3 lub 1/4. Jeśli nie jest skrócony, powinien być noszony poziomo z lekko podniesioną końcówką.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: proste, silne, o gęstej sierści; w akcji równoległe.

Bark: dobrze przymocowany, raczej długi, bardzo ukośny.

Kończyny tylne: o gęstej sierści.

Uda: długie i dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: dobrze kątowane.

Łapy: okrągłe, solidne, palce zwarte i wysklepione.

CHODY:

Ruchem podczas polowania jest galop, przerywany przez kłus. Kłus jest płaski. „Koci krok”.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: szorstki i gruby, przypominający w dotyku szczecinę dzika. Nigdy lokowaty, ani wełnisty. Pod szorstką sierścią znajduje się cienki i zwarty podszerstek.

Umaszczenie: przede wszystkim stalowo-szare z brązowymi łatami albo jednokolorowe brązowe, czasami dereszowate albo srokate. Są również dopuszczane umaszczenia białe i brązowe oraz białe i pomarańczowe.

WZROST: psy: 55 - 60 cm

suki: 50 - 55 cm

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.